Είναι ώρα που παρακολουθώ το ξεδίπλωμα του ορίζοντα ενώ η αναιδής άμμος συσσωρεύεται στο πληκτρολόγιο μου. Θυμάμαι το δάσκαλό μου που μου είχε εμπιστευτεί το πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να απλώνεις τη ματιά σου στον ορίζοντα - να μη κολλάει η ματιά σου στον απέναντι τοίχο γιατί είναι αναπόφευκτο - θα κολλήσει και το μυαλό σου.

Η άμμος από την άλλη, διαρκώς ανανεώνει τις επεκτατικές της διαθέσεις με τη βοήθεια του ανέμου.  Το βασανιστικό ερώτημα: είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε, επανέρχεται με τις επίμονες ριπές της άμμου. Διαβάζω τους τίτλους των άρθρων του 2004, όπου συνωστίζονται χάσματα,  πάτοι και ναυάγια, κολλήματα και επανεκκινήσεις.

Τι μένει τελικά; η σθεναρή αντίσταση στο καινούργιο, το φρέσκο όπως αποκαλύπτεται από την αδυναμία προσαρμογής του κλάδου μας στις απαιτήσεις της περιόδου. Ο ψηφιακός διαφωτισμός έμεινε στα χαρτιά, καμία αναγέννηση δεν τον ακολούθησε. Δικαιολογία μην ψάχνετε. Το πρόβλημα με την τεχνολογία μην το αναζητήσετε στην έλλειψη χρηματοδότησης. Αντιθέτως στην περίπτωσή της τα χρήματα δίνονται αφειδώς. Προκειμένου μάλιστα να έχουμε τη λεγόμενη "απορρόφηση" των κοινοτικών κονδυλίων τα μοιράζουμε απλόχερα ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα ή τη χρησιμότητά τους.

Τα χρήματα της πρώτης δόσης του προγράμματος επιμόρφωσης έγιναν βίντεο και παιχνιδομηχανές χάρη στο αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο. Η δεύτερη δόση -μετέωρη κάτι χρόνια - πάει μάλλον για ψηφιακή φωτογραφική μηχανή που φοριέται πολύ τελευταία.

Οι πύλες της εκπαίδευσης είναι περισσότερες από τις αξιόλογες εκπαιδευτικές σελίδες  αλλά καθεμία ευαγγελίζεται τη μοναδικότητά της. Ο έλεγχος ποιότητας των εκπαιδευτικών υπηρεσιών μετατέθηκε στις ελληνικές καλένδες.

Οι συνήθεις δυνάμεις της μιζέριας φρόντισαν να ενταχθούν στις παρασιτικές υπηρεσίες που αναπτύσσονται συνήθως γύρω στις αρχές διαχείρισης χρηματοδότησης. Η μαγική εξίσωση ικανών και αρπακτικών συνεχίζει να ισοπεδώνει μεμονωμένες προσπάθειες απογείωσης.

Αν καλοεξετάσει κανείς το εθνικό πρόγραμμα θα διαπιστώσει ένα απέραντο πλήθος "χαμένων ευκαιριών". Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τουλάχιστον η επίγνωση των προβλημάτων ή μήπως όλα έχουν εξαϋλωθεί  από τον καύσωνα του Ιουλίου και την όψιμη λατρεία του εθνικού συμβόλου.

Μια ζωή σαν "ανέτοιμοι από καιρό".

Αλλά προς τι η γκρίνια - έχουμε αγώνα αύριο!