Αφού έβαλα την κάλτσα μου κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ετοιμάστηκα να στείλω το e-mail μου στον Άγιο, μια και εκσυγχρονίστηκε και πλέον τα καλώδια μάς φέρνουν πιο κοντά. Τι να του ζητήσω όμως;

Σίγουρα δε θα του ζητήσω περισσότερα εργαστήρια υπολογιστών για τα σχολεία, αφού και για τα προηγούμενα κάναμε ότι περνάει από το χέρι μας, ώστε οι ιστοί που απέκτησαν να είναι ιστοί αράχνης και όχι του www. Θυμάμαι τα χρόνια της αθωότητας, όταν έβλεπα ότι τα εργαστήρια  τοποθετούνταν κατά προτεραιότητα στη Δυτική Αθήνα και υπέθετα ότι ήταν ζήτημα στρατηγικής επιλογής. Φρούδες ελπίδες, σύντομα διαπίστωσα ότι ήταν θέμα επιλογής του κ. Σ.Ι. υπαλλήλου του αρμοδίου γραφείου που φρόντιζε να εξασφαλίσει τα σχολεία της γειτονιάς του. Ω μα ναι!

Να ζητήσω παραδοσιακά περισσότερες βιβλιοθήκες; μα μετά θα χρειαστεί να διαλέξουμε και βιβλία για τα ράφια κι εκεί το σύστημα μπλοκάρει, οπότε θα δούμε πάλι κάτι απίθανους τίτλους να σωρεύουν τα ακάρεα.

Να ζητήσω να σταματήσουμε να είμαστε ουραγοί της εκπαίδευσης; Είναι αλήθεια ότι αυτά τα άρθρα που διαβάζω στις εφημερίδες με τις έρευνες του ΟΟΣΑ πολύ με καταθλίβουν χριστουγεννιάτικα. Μόνο που για να επαναλάβουμε το θαύμα της Ιρλανδίας ή της Φινλανδίας χρειάζεται όλοι να σκύψουμε πραγματικά πάνω από το θέμα της Παιδείας και να μην αναλισκόμαστε στα του οίκου μας. Αλλά οι δικαιολογίες περισσεύουν και ο εθελοντισμός φαίνεται ότι χλόμιασε μετά την Ολυμπιάδα.

Λέω τελικά να ζητήσω περισσότερες ελληνικές σελίδες στο Διαδίκτυο. Αν μας λείπει κάτι είναι σελίδες με πολιτιστικό περιεχόμενο κι ευτυχώς εκεί κάτι γίνεται αφού βλέπουμε να εξελίσσονται τα έργα ψηφιοποίησης του ελληνικού πολιτισμού. Σε πρόσφατες συναντήσεις εργασίας του προγράμματος netdays ανιχνεύσαμε μαζί με Έλληνες της διασποράς το ρόλο του Ελληνισμού στη σύγχρονη εποχή και τα στερεότυπα της έννοιας "Έλληνας". Ομολογήσαμε ότι συχνά κλείνουμε τα μάτια και επιμένουμε να διεκδικούμε δάφνες μοναδικότητας της φυλής. Καταφεύγουμε συχνά στο παρελθόν για να καλύψουμε τα κενά του παρόντος. Θυμήθηκα το "Μικρό Ναυτίλο": "Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις". Τη σημερινή Ελλάδα με τι την ξαναφτιάχνουμε άραγε; Αρκεί μία mercedes, ένα κότερο κι ένας πουροκόφτης; Στις κουβέντες που συλλέγουμε από τα παράθυρα συμπεραίνουμε ότι είμαστε οι αδικημένοι της οικουμένης, όλοι μας επιβουλεύονται έστω κι αν έχουμε σταματήσει να είμαστε το κέντρο του κόσμου εδώ και πολλά-πολλά χρόνια.

Μήπως τελικά συμφέρει να ζητήσω λιγότερα στερεότυπα; ή μήπως να ζητήσω λιγότερη γκρίνια και περισσότερα χαμόγελα;